'Murica here I come

Welkom lezers bij de blog van Luuk (dat ben ik, vanzelfsprekend) waar ik op mijn eigen manier verslag zal doen van mijn reis naar Amerika en mijn studie in Albany. Eigenlijk alles wat me overkomt de komende de komende maanden dus. Denk je nu al bij jezelf: “Nou ik weet ik niet of ik daar wel behoefte aan heb” dan kan ik dat goed begrijpen. Ik ga er voor de goede orde van uit dat er enig vorm van interesse is aangezien je je op mijn blog begeeft. Enig waarschuwing is benodigd: Ik ben geen “blogger” en heb geen aspiratie er een te gaan worden dus mijn blog-posts zullen geen meesterwerkjes worden. Let vooral niet op spelling- of taalfouten.

Het is de avond voordat ik vertrek en ik moet eerlijk toegeven: Het is een redelijk zware dag. Bij alles wat ik zie en hoor denk ik: “Dit ga ik 4 maanden niet meer horen of zien” alsof ik stervende ben en van alles wil/moet genieten. Dus… natuurlijk nog een biertje gepakt met Ivo en wat t.v. gekeken. Heel spannend allemaal tot zo ver. Toen ik eenmaal naar bed ging wist ik gewoon dat het haast onmogelijk zou worden om te slapen met al de spanning en adrenaline in mijn lijf… en ik had gelijk (helaas). Aandachtig naar mijn wekker starend telde ik de minuten af tot die over zou gaan en de tijd daar was om te vertrekken.
Na aangekleed en wel te zijn vertrokken we (mijn ouders: Jan en Hendrika) om Tunckan (medestudent Engels) op te halen bij het Gelredome stadion om 4 uur, lekker vroeg. Gelukkig zat alles mee en hoefde we niet als bezetene met z’n drieën de ramen te krabben en aan de dichtgevroren deuren te trekken…

FAST FORWARD: Eenmaal aangekomen in Brussel, moesten we een tijdje wachten want het vliegtuig zou pas om 10:15 vertrekken en het was nog voor 7 uur, lekker op tijd dus. Na rustig koffie gedronken te hebben en onze bagage al ingecheckt te hebben besloten we dat het tijd was afscheid te nemen. Ja, ja de nodige Disney-tranen werden gelaten (…wat zijn Disney tranen?) en uiteindelijk werd het afscheid dan maar genomen. Voor het eerst een lange reis zonder mijn ouders, best vreemd.

FAST FORWARD: Na een lange vlucht vol currylucht en Bollywood-muziek belande we dan eindelijk in Newark. Nu moesten we nog onze weg zien te vinden naar Albany… wat makkelijker gezegd is dan gedaan. Via een “Airtrain” moesten we op Pennstation, New York aan zien te komen. Wat ook makkelijker gezegd is dan gedaan aangezien het allemaal heeeeeeel goed staat aangegeven waar je heen moet en welke trein je moet nemen. Gelukkig waren er genoeg behulpzame medewerkers die ons de weg konden wijzen. Eenmaal in Pennstation aangekomen te zijn moesten we de AMTRAK vinden naar Albany. Voor degene die nog nooit op Pennstation zijn geweest: Het is er super onoverzichtelijk, grotesk en vol smalle en kleine zijgangen/wegen naar verscheidene trein/bus-stations. Gelukkig kan ik mijn weg op zich wel goed en zonder al te veel problemen vinden in nieuwe omgevingen dus viel het wel mee.

De AMTRACK, beste leze, is een apart gegeven. Ik zal schetsen hoe het gaat om een reisje met een AMTRACK te maken: allereerst koopt men zichzelf een kaartje, ten tweede kijkt men verbaast op het kaartje want er staat geen spoor aanduiding, vervolgens begeeft men zich naar een grote hal waar men aandachtig naar een groot elektronisch scherm staart met verscheidene AMTRACK treinen en tijden erop, daaropvolgend moet men onthouden dat het belangrijk is niet in paniek te raken dat er geen tijd of spoor achter je trein staat maar dat die pas verschijnt (in ons geval) 4 minuten voordat die weer vertrekt. Alsof de machinist nog niet klaar is om een vaste belofte aan te gaan met zijn passagiers, vooraleer deze besluit welk station hij/zij het voertuig heen zal sturen.

De treinreis zichzelf verliep echter rustig, en de stoelen waren heel luxe dus dat was een plezierig gegeven. De reis bracht ons voornamelijk door een woest en verwilderd moeraslandschap langs The Hudson River.

FAST FORWARD: We stappen eindelijk in de bus die ons naar het hotel zal leiden in Albany. In de bus raak ik in gesprek met een oude man. Die vol enthousiasme begint te vertellen over alle links tussen Nederland en Albany. Helaas kom ik er al snel achter dat het gesprek redelijk eenzijdig is, aangezien de man geheel niet luistert naar wat ik antwoord of vertel. Dit gegeven staat redelijk centraal voor alle Amerikanen waar ik tot nu toe mee gepraat heb. Praten kunnen ze wel en horen ook, maar luisteren schijnen ze hier nog wel lastig te vinden. ANYWAY, aangekomen bij het hotel na een korte wandeling open ik de deur van onze kamer. De kamer is COMPLEET overhoopgehaald; de bank stond op de kop, er lag plastic overal en het bed was uit elkaar gehaald. (Had ik maar een foto gemaakt…) Geïrriteerd en doodmoe van de lange reis ben ik gelijk naar de balie gegaan om verhaal te halen, waar de vrouw ook geschokt reageerde en ik al snel te horen kreeg dat ik een upgrade zou krijgen… HELEMAAL TOP.

De nieuwe kamer: 3 Kingsize bedden, een keuken, 3 grote lcd-tv’s met filmkanalen, 2 badkamers met 1 bad… of te wel HEMELS. Wat wel vreemd was… toen ik in de keuken rondliep rook ik opeens wat, dus ik zoeken wat het is en kwam erachter dat de oven aanstond. Wat niet helemaal de bedoeling kan zijn. Heb die avond niet veel meer gedaan, het was al een tijdje donker en na ongeveer 23 uur reizen was ik echt doodmoe en toe aan een douche en vooral een goede nachtrust. Waar een airconditioning me nog in stoorde door besloot uit het niets KNEITER HARD te gaan ronken om 3 uur ’s ochtends. Waardoor ik met mijn slaperige hoofd nog uit bed moest rollen om dat ding uit te stompen met bruut geweld omdat de uit/aan knop vast geroest zat.

Dit is het voorlopig voor een eerste blog: Ik zal gelijk de volgende posten aangezien ik deze vergeten was te posten... :D

P.S Mocht iemand mijn blog in het Engels willen lezen laat het even weten dan zal ik het voortaan (ook) in het Engels schrijven.

- Luuk